فاصله: از فوتبال پاک میگفت ودلخوشی میداد به این جماعت... از مربی تراز اول جهانی میگفت و قند آب میکرد در دلها... از مربی کاربلد و گردن کلفت, نه اِسمالوویچ و اصغروویچ. ولی همان اول راه بود که زد به جاده خاکی. نفهمیدیم که خودش پیچید یا ما را پیچاند, اساسی. خیلی طول نکشید که پرده برداری شد از پروژه ی هیبریداسیون صمد و مولر... از اول هم گفتیم که سترون است و عقیم, این وصلت... اما آنقدرها هم عقیم نبود آمیزش تفکرات صمد و مولر, و حاصلش شد این مولود ناقص الخلقه. ترفندهایش هم نوبر بود این مدیر پاک که از قضا اولین افتخار فوتبالی اش نیزآلوده است بنا بر اظهارات خودش. برای آنکه کسی خبر نبرد و خبر نیاورد, توسل جست به ایزولاسیون از نوع خودش. ابتکاری بخرج داد و خلق الله را محروم کرد از رصد کردن تمرینهای فوق مدرنِ صمد, تحت نظارت مولر. بازیکن هم منع شد از مجالست با جماعت راپورتچی... دستِ چپِ صمد هم شد بلندگوی مدیر برای تاختن به امیر... اما همچنان صمد به جای بالا رفتن از پله های جدول, قدم میزد روی اعصاب هوادار... با همه اینها, مدیر میگفت که حرف از جدایی نزنید, اصلا و ابدا... تا من هستم, نه کسی میرود و نه کسی می آید... اما کلامش هنوز منعقد نشده بود که هم مولر رفت و هم کرافت, و از آنسو نامجو آمد در رکاب محصص. حالا دیگر عادی شده بود, دروغ شنیدن مردم, از مدیریت پاک در تیم مردمی. آنقدر آبش داد و تابش داد, تا رسید به دربی.. در آن میدان هم تسلیم شد و جلوی جماعت غمگین هوادار, فرمود:(من چرا باید ناراحت باشم؟؟!!) هوادار خون به دل شد و این یکی همچنان میگفت: (فقط من و صمد.) -------------------------------------- می دانیم که صمد پاک است و خونش, آبی رنگ بوده است از ازل. قبول داریم که صمد هم میتوانست بالانشینی کند, اگر شانس داشت و میرفت زیر چتر حمایت قضات, همچون زردهای نصف جهان. این را هم میدانیم که صمد کسی نیست که اگر تیمش را نیز به بالا رساند, مداومت کند در صدر نشینی. آبیها با این همه قابلیت که دارند و اینهمه مهره در آستین, ظاهر نمیشوند مثل یک قهرمان و مدعی...این را حالا نمیگوییم که در روزهای صدرنشینی هم میگفتیم در نیم فصل اول... آبیها هیبت یک قهرمان را نداشتند, حتی در روزهای بالانشینی. و اینها را بیش از آنکه به پای بی دقتی مهره ها بنویسیم و کج رفتاری عنایت و دار و دسته اش, به پای صمد مینویسیم که همچنان بی بهره است از وجه کاریزماتیک نفرِ اول در تیمی بزرگ چون استقلال. و بیش از آنکه صمد را مقصر بدانیم, آنرا مقصر میدانیم که صمد را انداخت در ورطه ی خود بزرگ بینی و توهم. و یکی نیست که بگوید جناب مدیر, آقای مهندس, حاج آقا, جناب کارشناسِ کار نشناس, این تیم از مردم است و مالِ مردم... آنکس هم که میخواهد مدیریت کند در اینجا, باید از مردم باشد و با مردم... یا حداقل نگرشی داشته باشد, مردم محور... اینجا سیاه بازی مردود است و سیاسی بازی, مطرود. نمیشود تنها با یک بازی و یک برد خفیفِ یک بر صفر, از فوتبال علمی دم زد و منم منم کرد در استادیومِ خالیِ آزادی... و دیدیم که علم نبود و اتفاق بود, و نیز دریافتیم درکِتان را از علم در چارچوب فوتبال! این تیم, مردمی است و نمیشود دروغ گفت به صاحبان اصلی اش, و در عین حال دَم زد از پاکی و راستی و درستی... نمیشود دیوار کشید بین مردم و تیمشان به قصد کشتن حاشیه ... اینجا باید طوری مدیریت کنی که کار را پیش ببری در میان مردم و هیاهو, اما مهار کنی اسبِ سرکش حاشیه را... مدیریت در اینجا, مدیریت دوچرخه نیست و کار خانه, مدیریت در اینجا, مدیریت حاشیه است... و اینها نیز هنر میخواهد و ظرافت, که صد البته بی بهره اید از این موهبت, شما و همردیفانتان. کاری نداریم به سایر قابلیتهای احتمالی تان, اما هنرتان را در اینجا دیده ایم در فاصله انداختن بین تیم و هوادار. و این هم باشد بین خودتان و خدایتان که این فاصله اندازی,( خواسته) بوده است یا (نا خواسته). ((دلتا)) |
__._,_.___
No comments:
Post a Comment