نسخه: بالاخره ( میت روی زمین نمیمونه) و تیم ملی هم بدون آقا بالاسر نمیمونه , از صدقه سر بالا سری ها. آدم میمونه حیرون, وقتی میشنوه, واسه تیم ملی صحبت شده با حاجی مایلی !! مگه همین حاجی مایلی نبود که تا چند ماه پیش, توی خواب هم نمیدید که یک تیم بدن دستش از دسته های پایین؟! اصلا" از فرط بیکاری بود که زد به سیمِ آخر. انگار یکی بهش میگفت؛ پاشو مرد یه کاری بکن, چقدر چمباتمه زدی کنج خونه؟؟! همون وقتا بود که زد به سرش بشه وکیلِ مردم توی مجلس!!! وقتی این حرکت (مدرن )جواب نداد, حاجی متوسل شد به همون شیوه ی ( سنتی).... گیر دادن و تهمت و آبروریزی... یه روز دری بری گفت به دایی, یه روز سیرش شد به شفیع زاده..... یه روز ژنرال رو یقه کرد, یه روز دیگه میگشت دنبال صیغه نامه ی افشین و بانو یوروم!!! آخه یکی نیست بگه, حاجی جون, قربون اون قیافه ی غلط اندازت, ما بچه ی کوچه بازاریم و دخلی نداریم به فتاوی و احکام علما..., ولی تو چی؟ تو که بچه مسلمونی و نونِ ایمونتو میخوری جون خودت, تو چرا خوش به حالت میشه واسه ریختن آبروی این و اون؟ ... تو چرا یه روز شاگردتو ضایع میکنی و یه روز دیگه استادتو میرنجونی؟ ......................................................................................... میگن بیکاریِ و هزار تا درد سر. ولی همش هم درد سر نیست؛ یه روز که (حاجی مایلی) فارغ میشه از پنبه زنی و زیراب زنی.... یه روز که میبینه نه از( اوین) خبری هست و نه از آژان و آژان کشی, از خونه میزنه بیرون از فرط بیکاری....کجا؟...نمایشگاه مطبوعات. اتفاقی گذرش میفته به دکتر و یه وقت میگیره واسه ملاقات.... یه وقت فکرت نره این ور و اون ور...گفتم که اتفاقی بوده جون داداش... خلاصه بخت با حاجی یار میشه و وقت میگیره واسه دستبوسی... آخه حاجی سنگ تموم گذاشته بود توی انتخابات واسه دکتر. خلاصه ,آقا که شما باشی, حاجی مایلی که یه پاش اوین بود و اون یکی پاش اونور توی نظمیه, یهو پاش وا میشه کجا,( خیابون پاستور, دستبوسیِ دکتر!!) یهو درها وامیشه و واسه حاجی کار پیدا میشه... اونم چه کاری و چه جایی... کجا؟... خیابونِ پاستور؟؟!!... نه بابا...کیلومتر 13 جاده مخصوص کرج,... سایپا... زیر گوشِ علی دایی, شاکی خصوصیش!!! روزگار هی تاب میخوره و تاب میخوره, تا یه بار دیگه اسم دایی و حاجی مایلی میشینه کنار هم!... کجا؟؟ ..توی کلانتری وعدلیه؟؟... نه بابا... تیم ملی... اینبار میگن دایی رفتنیه و حاجی اومدنی. یه وقت خیالات به سرت نزنه که دستور دکتر بوده ها توی اون روز لعنتی توی استادیوم.... نه داداش اصلا" نقل این حرفا نیست... ......................................................................................... ما که عقلمون قد نمیده, ولی چی میشد که دکتر, اون روز هم میرفت سفر استانی , واسه رتق و فتق امور خلق الله... خدا وکیلی هم فال بود و هم حال... هم توی این فصل بهار,( که هیچیش به بهار نمیمونه), گشت و گذاری میکرد , هم گره از کار چند تا بدبخت بیچاره وا میکرد, این اول سالی... ثواب داشت به مولا. چیکار داشت که بیاد استادیوم که یه وقت خدا نکرده, چار تا خاله زنک و خاله خانباجی, بگن که دکتر پا قدم نداره که اگه داشت, روی تشک با خفت وا نمیدادیم به آذریها توی 12هزار نفری!! .......................................................................... ما که عقلمون قد نمیده...هرچی باشه دکتره و کرامات داره...شاید اومده بود نسخه بده واسه دردِ بی درمونِ صدهزار تا مجنونِ زنجیری...شاید اومده بود نسخه بپیچه واسه دایی و بر و بچه ها....شاید میخواسته این غده ی سرطانی رو از بیخ بکنه از تیم ملی, بنا بر مشاورت مشاوران... ما که عقلمون قد نمیده به این چیزا... ولی اون روزا که رییس دولتمون به توپ میگفت؛ قارپوز...اون روزا که رییس دولتمون نه لگد به توپ میزد و نه سرک میکشید به استادیومها... اینجوری جون نمیکندیم که بریم جام جهانی خیر سرمون...الله وکیلی اینجوری ذلیل نمیشدیم جلوی عربا, اونم کجا؟... توی آزادی!! ما که عقلمون قد نمیده به این چیزا... ولی, قدم رنجه کردنِ دکتر و معاونینِ فوتبالیش, چندان هم بی منفعت نبود توی اون ماتم سرا... اونجا بود که دکتر و معاونین, پی بردند که واسه موفقیت ( تیم محبوب) در عرصه ی بین الملل, راهکاری متفاوت نیاز است و نسخه ای دیگر, نسبت به موفقیت ( تیم محبوب) در صحنه ی داخلی. ما که عقلمون قد نمیده به این چیزا....... دلتا |
__._,_.___
No comments:
Post a Comment