رسوب: سن رشدش تمام شده انگار. نمیخواهد یا شاید نمیتواند بین خوش قدو بالاهای دنیای توپِ گرد, قد بکشد بیش از اینها. هنوز همانگونه خبط میکند که اوایل این دهه اشتباه میکرد روی نیمکت . و هنوز هم کمابیش دیگران را مقصر میداند در ناکامی, نه خودش را. به همان شکل بچگانه که دربیِ رفت و برگشت را تقسیم کرد با قرمزها, به عربها دستخوش میدهد در حجاز. دلخوش بودیم که امیر , دیگر آن ذهنیت بسته و محصور پیشین را ندارد امروز, و مهیاست برای هر نوع تغییر ذهنی و صد البته دگردیسیِ فنی و غیر فنی. اما واهمه ی از کف رفتنِ پیروزی در واپسین لحظات, چیزیست که رسوب کرده در تک تک سلولهایِ مغز قلعه نویی. در میدانهای بزرگ وا میدهد ببواسطه ی همین ذهنیتِ مندرس, و نه تنها برای قابلیتهای حریف. تیمش همانگونه در آسیا گل میخورد که در ایران, اما همانگونه در حجاز یورش نمی برد که در دیار. امیر هنوز نپذیرفته است که مدافعان رشید ورعنایش سرگیجه میگیرند و رعشه, روی ارسالهای بلند. او هنوز نمیداند انگار, که وحید ,علیرغم توانایی در نبردهای تک به تک, همیشه یک (شوت خورِ ) تمام عیار بوده است و زمینگیر در این عرصه. این را عربها بهتر از امیر میدانستند انگار. این درست که وحید را نمیتوان عوض کرد, اما برنامه های دفاعی خط هافبک را چطور؟ پس از دربی گفتیم که امیر برای توجیه اشتباهش در تعویض, قصه میگوید. حال پس از شکست در جده میگوییم که در توجیه تفکرات غلط و پوسیده ی تاکتیکی و تعویض اشتباهِ سنتی اش, جوک میگوید و داور را مقصر قلمداد میکند آنجا. اینک هوادار زجر میکشد از بزدلیهایِ مکرر امیر. هوادار بهتر از امیر میداند انگار, که تیمش تفکر و ابزار لازم را ندارد برای بازیِ بسته. میداند که مطلوبترین دفاع برای تیمش, کشاندن بازی به زمین حریف است برای هنر نماییِ سرعتیها و تکنیکیهای استقلال. اینها را گفتیم و گفته اند بارها. امیر نیز شنیده است و چشیده است طعم ناگوار ترس را. حال باید نشست و دید چه هنگام زدوده میشود این رسوبِ چسبنده ی کهنه, از انتهای پستوی ذهنِ مغشوشِ امیر. دلتا |
__._,_.___
No comments:
Post a Comment