گل و سبزه: دلتا: منتظر بودیم تا در سئول , گلها برویانند در دروازه ی کره, نه سبزه ها به روی دستهایشان. چرا که آنها را فوتبالیست میدانستیم و ملی پوش, بیشتر و پیشتر از هر چیز دیگر. در میدان سخت سئول, آنها سربازان این آب و خاک بودند و تنها وظیفه شان شکست دادن کره بود و نه سبز بستن و چیزی دیگر. آنها باید با تمام ظرفیت فکری و ذهنی شان متمرکز میشدند بر روی ثانیه به ثانیه ی آن بازی حساس و سرنوشت ساز. اما اینچنین نکردند و بی شک در صدی از توان ذهنی و بدنی شان برای مسائلی خرج شد که باید فراموش میشدند در آن روز ویژه . شکی نیست که در لحظاتی از آن جدال نفس گیر, به جای تمرکز بر روی وظایف حساس شان, با این موارد کلنجار میرفتند که؛ برای مچ بندهای سبز, به خبرنگاران چه بگویند و چگونه بگویند.... برای سرپرست, کارشان را چگونه توجیه کنند و فدراسیون نشینها را چگونه مجاب.... مچ بندها را چگونه در تیررس دوربینها قرار دهند و چگونه بانداژشان کنند بنا به دستور....... و اینها مسائلی بود که پرداختن به آنها در آن بازی حساس, هیچ لزومی نداشت و هیچ ضرورتی. اما با دست خودمان خلل وارد کردیم در عملکرد ذهنی و فنی تیممان در آن روز سرنوشت. آنگونه عمل شد و بخشی , هر چند اندک, از قابلیتهای ذهنی و بدنی بازیکنانمان تلف شد, بی شک. بازیکنانی که شرایط را درک نکرده بودند انگار. نمیدانستند که در آن 90 دقیقه و در آن مستطیل سبز رسالتشان کمتر از رییس جمهور نیست. نمیدانستند که در آن آوردگاه, فقط و فقط یک سرباز هستند و نه نماینده ی ستاد انتخاباتی یا علمدار گروهِ معترض یا چیزی دیگر. نمیدانستند که در آن میدان نباید تنها نمایش (سبز) داد, بلکه باید خونِ( سرخ) شان بجوشد برای رو (سفیدیِ) این دیار. بازیکنانی که حرفه ای میخوانندشان, اما بیگانه بودند با کردار حرفه ای. بازیکنانی که شاید بدهکار باشند به این جماعت, اگر حتی یک در صد از ذهنیت خود را به جای درگیر کردن با شرایط مسابقه, به داستان مچ بند ها مشغول کرده باشند و به عواقبش معطوف. قطعا" اگر آنها با حد اکثر ظرفیت ذهنی شان با کره تقابل میکردند و پیروز میشدند, نمایش و حرکاتشان پس از مسابقه, بیشتر جلوه گر میشد و بیشتر مینشست به دلها. بگذریم از اینکه حالا هم در هوچیگری رسانه ای, بیش از شرایط فنی آن مسابقه ی تعیین کننده, به مچ بندها پرداخته میشود و داستانها و روایاتش. کمتر کسی از کم فروغ بودن کریمی و کیا میگوید. کمتر کسی از غفلت نکونام از ( پارک) میگوید( علیرغم آن رجز خوانیها), کمتر کسی از لوس بازی شجاعی میگوید در 6 قدم دروازه ی حریف, کمتر کسی از بهت و زمینگیر شدن یارانمان میگوید در لحظات درخشش رحمتی و لرزش تیر دروازه, کمتر کسی از ( پارک دوبله ی ) کره ایها میگوید در میان زمینگیری ذهنی و بدنی یاران ما......... اما همه از مچ بندها میگویند و سبزی اش. همه از سیاسی یا مذهبی بودنشان میگویند و موج سبز و حضرت عباس..... ایکاش با تجربه ترین هایمان , با تجربه تر عمل میکردند در آن لحظات. ایکاش حرفه ای ترین هایمان, حرفه ای تر بودند از حرفه ایهای کره در آن ثانیه های تعیین کننده. و ای کاش تمام مشغولیت ذهنی شان, بیشتر رویاندن (گل) بود در سئول و سپس آراستنش به (سبزه). شاید که بهانه ای دیگر میجستیم برای یکی بودن. دلتا |
__._,_.___
No comments:
Post a Comment