| خسته پـَــر: روزی ز سر شوق عقابی به هوا خاست/ به شوق سر قله/به شوق خوش پرواز/ به شوق خوش زیبایِ پریدن/به شوق خوش زیبا پریدن/ به بالای سرِکوهِ سرافراز/زدش نقطه ی آغاز/ و آن کیست که این نکته نداند؛ برای همه مرغانِ بلند بال و بلند پَر, همیشه سرِ پرواز به بالای بلنداست ./ *** روزی ز سرِ عشق عقابی به هوا خاست/ رسیدش زِ سرِ عشق به آن اوج/ همان اوج و بلندا, که بهر همه دلها, همه جِلوهِ یِ رویاست/ پریدش نه این بار به عشق دل پُر راز و حدیثش/ پریدش به عشق همه دلهای گرفتار/ گرفتار به چنگِ غُل و دیوار/ و آن کیست که این نکته نداند؛ برای همه آن قومِ گرفتار/ خیالات خوشِ ناز پریدن/ چه زیباست/ دل انگیز و فریباست/ و این بار نه از بهر خودش بال گشودش/ به عشق دل عشاق پر و بال بیاراست/ *** روزی زِ سرِ غم عقابی به هوا خاست/ همان روز که دیدیم, میان دل او محفل غمهاست/ و دیدیم که اسطوره ی پرواز چه تنهاست/ بسی رنجه شد از نیشِ عزیزان/از این شهر, گریزان/ زِ من ها, زِ ماها, حذز کرد و سفر کرد به غربت/ در آن هجرت کوتاه چشیدیم؛( که از ماست که بر ماست)/ غم انگیز و چه پُر راز و شُکوه است/ عقابی که به بالای سرِ قُله ی کوه است/ پریدن به سرِ قله ی غربت /چه غمناک و چه زیباست!/ و آن کیست که این نکته نداند؛ که آن تیز پَرِ خسته, نه بر کوه نشسته/ که بر دل بنشسته. *** روزی زِ سرِ درد عقابی به هوا خاست/ همان درد که از باز پریدن/ تو گویی که همی کاست/ در آن همهمه و خِس خِسِ سینه/ در آن سینه ی پُر درد ولی پاک زِ کینه/ در آن تند زبانی/ حدیثِ کُهن خِشت و جوان یکسره پیداست/هویداست/ در آن بال و پر خسته/ در آن قلب شکسته/ هنوز حسِ پریدن/پرو بال کشیدن/به سودایِ رسیدن/ به آن شوق, به آن عشق/ که معنای همه قصه ی دنیاست/ و آن کیست که این نکته نداند؛ هنوز هم, میان دلِ آن اسوه ی پرواز/جهانیست پُر از راز/ هنوزهم تب و گرماست / دلش گرم به روییدن فرداست./ ((دلتا)) | 
No comments:
Post a Comment