| قمار در غبار: انتظار داشتیم تا پس از شکستهای خجالت آور و سریالی فوتبالمان, سونامی ببینیم و دگرگونی در ارکان مدیریت فوتبال . با خود میگفتیم با این نتایج, اگر سونامی رخ ندهد در فدراسیون, لااقل گردوخاک خواهد شد در سطح مدیریتی اش. اما این روزها همه جا گرد وخاک دیدیم الا در فدراسیون فوتبال با مدیریتی منحصر به فرد و آسوده. فدراسیون فوتبال روزگار خوش و آرامی را سپری میکند کماکان. هنوز هم چانه زنی ها برای درصد و پورسانت و شیتیل است نه برای سرو سامان دادن به کارها در آنجا. همانجاییکه مینشینند و قمار میکنند روی عشق و دلخوشی دیگران. همانجا که فوتبال این مملکت به امانت سپرده شده به دست جماعتی نا امین. برای این فوتبال محتضر, مربی کاربلد و مقتدر نمیخواهند, بلکه متملق میخواهند و شیرین زبان و بله قربان گو. زیاد هم فرق نمیکند که طرف, یک سرمربی کار آزموده باشد یا یک آنالیزور بیکارمانده ی پولدوست. چندان هم عیب ندارد که جناب سرمربی اکراه داشته باشد از ایرانی دانستن و ایرانی خواندنِ خودش. مهم اینست که بهانه ی فراهم شود و بساطی مهیا برای سورچرانی, برای قمار. قماری که میدانند درآن همیشه خودشان برنده اند در مواجهه با ما جماعت بد قمار. ماییکه همیشه ناظریم و حاضر و پایِ ثابت این مفت بازی. ماییکه هنوز هم هیچ نمیدانیم در این قمار و از این قمار. اما میدانیم که همیشه یک بازنده بوده ایم و یک همیشه بازنده. همیشه باخته ایم و با هر جفا ساخته ایم. چرا حکم ما دل بوده در این بازی از ازل. هنوز هم میبازیم و باز پای ثابتیم در این بساط, به سودای یک حکمِ حاکم برانداز در این فوتبالِ ناپاک. (قمارباز وقتی میبازد, اگر نگوید به جهنم که دق میکند), اما چه پوست کلفتیم ما که یک عمر را باخته ایم و هرروز بیشتر آلوده شده ایم به این بازی, به این سیاه بازی. شاید ماییم که اشتباه میکنیم در پذیرش حکمِ دل. شاید ماییم که اشتباه میکنیم در چیدن خشت آرزو روی خشتِ رویا, از رویِ ساده دلی. شاید ماییم که اشتباه میکنیم در سودایِ یک حکمِ حاکم برانداز در این عرصه. شاید ماییم که اشتباه میکنیم برای انتظار سونامی و زلزله. شاید ماییم که درست نمیبینیم به واسطه ی خطای دید در غبار و گرد و خاک. چرا باید دگرگونی بخواهیم در مدیریت فوتبال؟ مگر پوستمان کلفت نشده هنوز, پس از این همه ناکامی و شکست و سیاهکاری؟ مگر بی عار نشده ایم هنوز پس از این همه خفت و خجلت در خانه و غیر خانه, مقابل عرب و غیر عرب؟ مگر باخت, یک عادت نشده است و ناکامی, یک رسم و سنت؟ چرا تغییر میخواهیم و سونامی؟مگر دنیا به آخر رسیده؟ چرا باید برای چند تا باخت, مدیران نالایق اما حرف گوش کن را عوض کنیم؟ ما وفق پذیرتر و عادت پذیرتر از این حرفهاییم. ماییکه عادت کرده ایم به سنت دیرینه و هرساله ی آتش بازی با توپولوف. ماییکه دیگر کک مان هم نمیگزد, اگر سالی 2-3 طیاره به زمین بکوبیم و چند صدنفر را کباب کنیم در این کباب پزِ خوش ساختِ روسی. وقتی اینها رخ میدهد و کسی از صندلی اش تکان نمیخورد و سونامی مدیریتی رخ نمیدهد, وقتی اینها را میبینند و استعفا نمیدهند, چرا باید انتظار داشت که برای چند تا بازیِ ( لگد زنی به توپ) دست نشانده ها تغییر کنند؟ مگر دنیا به آخر رسیده؟ ( دلتا ) |
__._,_.___
No comments:
Post a Comment