این مطلب را 2-3سال پیش در سایت گذاشته بودم و بعد از شنیدن خبر بستری شدن حجازی, بی اختیار به یاد این مطلب افتادم, چر اکه دیدن حجازی بر روی تخت بیمارستان برای ما کمی دشوار است, ماییکه او را در آسمان دیده ایم و بلند پرواز. پرواز کن: . امجدیه باز هم شلوغ بود. اینبار همه آمده بودند تا ستاره های سالهای دور را ببینند. بازی پیشکسوتان برای بزرگداشت ( فرهنگ بادکوبه) دروازه بان سالهای دور استقلال و تیم ملی.یادم میاید که به هر زحمتی بود خودم را به امجدیه رساندم خیلی دوست داشتم ستاره هاییکه فقط اسم و تعریفشان را خوانده بودم یا شنیده بودم, در میدان ببینم.هر چند که پا به سن گذاشته بودند اما هنوز خوشنام و دوست داشتنی بودند بازی شروع شد با زیباییها و جذابیتهای خاص خودش.جوانترین چهره ی میدان ناصرحجازی بود که حول و حوش 40 سال سن داشت و فکر میکنم 2-3 سالی بود که دیگر بازی نمیکرد.یکی از بازیکنانی که خیلی به چشم میامد, محراب شاهرخی ستاره ی نامدار پرسپولیس در عرصه ی بازیگری و مربیگری در سالیان گذشته بود.عمو محراب صدایش میکردند. آخرین سالهای زندگی محراب بود.با چند شوت سنگین از راه دور ولوله ای در امجدیه به راه انداخت و من آنجا فهمیدم که چرا قدیمیها از ضربات او تعریف میکردند. اما زیباترین صحنه ی بازی شوتی بود که فکر میکنم محراب زد و ناصرحجازی را در چهل سالگی به پروازی تماشایی در آورد. حجازی آنقدر زیبا و تماشایی توپ را از زیر طاق بیرون کشید که محراب شاهرخی و دیگر پیشکسوتان حاضر در زمین برایش دست زدند و تمام جمعیت حاضر در امجدیه ایستاده به تحسین حجازی پرداختند.فوق العاده بود. چنان پرواز و واکنشی از یک دروازه بان بازنشسته و بیش از چهل ساله دور از ذهن بود. پرواز حجازی آنقدر بلند بود که پس از فرود از ناحیه ی کمر آسیب دید. وقتی در برنامه ی 90 واکنشهای عالی دروازه بانان لیگ را دیدم, به یاد آن صحنه افتادم. انصافا" و دور از تعصب میگویم واکنش حجازی آنهم در بازنشستگی زیباتر , پخته تر و فنی تر از تمام واکنشهای برتر دروازه بانان لیگ بود. آن بازی آخرین بازی بود که از حجازی در ورزشگاه دیدم. مثل بازیهای دیگر که از او دیده بودم, دید عالی, جاگیریهای فوق العاده, واکنشهای تماشایی به دور از نمایش, اعتماد به نفس, پیش بینی حرکات مهاجمان , درک شرایط بازی و... از ویژگیهای کار او بود.همان فاکتورهای تعیین کننده ایکه باعث شده است او را بهترین سنگربان تاریخ ایران و حتی آسیا بدانند.به این فاکتورها شخصیتش در زمین و رفتار آقامنشانه ی او را نیز باید افزود.(( چیزیکه برای من عجیب است این است که ؛ حجازی در دوران بازیگری اش در گفتارش بسیار پخته تر و سنجیده تر از حالا عمل میکرد.!)) او مهره ای قابل اطمینان برای تیم خودی و قابل احترام برای حریف بود. در بازیهایی که از او دیده ام به یاد ندارم که هیچگاه با حرکاتی مثل نیشخند و دست کشیدن بر روی سر حریف به حالت تمسخر, لگد زدن با استوک در حین پرش به مهاجمان و مصدوم کردنشان, دریبل کردن بازیکنان برای تحقیر حریف وحرکاتی از این دست, به رقیب خود ویا حتی هواداران حریف بی احترامی کند. بیاد ندارم که خواسته باشد حریف را دریبل کند ولی توپ را از او بگیرند و گل بزنند. بیاد ندارم که خواسته باشد با حرکتی نمایشی توپ را با یک دست رد کند ولی توپ را درون دروازه دیده باشد. بیاد ندارم که در ارسالها از کناره ها آنقدر پراشتباه عمل کند.آنهم اشتباهات تکراری. بیاد ندارم در خروج از دروازه آنقدر متزلزل, مردد و پر اشتباه باشد.... اینها بخشی از تفاوتهای حجازی با سایرین است. او گل میخورد وگاهی هم مقصر بود. اما مطمئن ترین و کم اشتباه ترین دروازه بانی است که من بعنوان یک هوادار فوتبال در ایران دیده ام.
دلتا
|
__._,_.___
No comments:
Post a Comment