بچه ی پایین:
پابرهنه, پاپَتی/ روزها را نوبتی/ میدوم در کوچه ها/ کوچه های آشنا/
عشق من, توپِ دولایه با من است همراه و پایه در تبِ تن سوز تابستان و غوغایِ زمستان و فرودِ شیشهِ یِ بیچاره همسایه.
دوانم پاپَتی, امروز تا صبحِ همیشه رویِ سنگ و آسفالتِ داغ و شیشه عشق من, این است و فارغ هستم از افسانه ی فرهاد و تیشه.
میدوم بر روی این کهنه زمینِ داغ و خاکی از جفایِ چرخ, شاکی. پابرهنه میدوم من, در هوایِ کفشِ استوک دار توپِ چرمی و چِل تیکه یِ دوار.
نه بد هستم نه خوبم,بچه ی نافِ جنوبم, با لَگد بر توپ می کوبم فغان و بغض و آه و حسرت و دلشوره ورنج و همه حرمان و آن آلامِ بی درمان و اشک و ماتم و آن کینه هایِ مُزمِن و دنباله دار و آن همه غمهای تاریخی و رنجم را چنین از جان, می روبم.
دوانم پابرهنه, پابرهنه میدویدم, درپیِ توپ پلاستیکی ولی چندیست, دارم میدوم من, پا پتَی/ روزها را نوبتی/, دنبالِ آب و نان و نامی/ یک وجب از آسمان صاف, بامی/ بختِ بَس آرام و رامی با لَگد, چندیست جایِ توپ, پُشت پایِ آرزوها میزنم من/ پای را, چندیست بر گُل بوته یِ خوشبویِ رویاها نهادم/تا رود از یادِ یادم می دوم چندیست دنبالِ سرابم/ آرزوهای همه نقشِ بر آبم/ عشق ویران و خرابم/آرمانِ پاک و نابم میدوم با پایِ خسته/می خَزَم با دست و بازویِ شکسته/ می روم در کوره راه و چاه, با چشمانِ بسته.
پابرهنه می دویدم, می دوم, خواهم دوید پرده های نامرادی را شبی خواهم دَرید درد را خواهم خرید رویِ ماهِ عشق را بر سینه های آسمان خواهم کشید.
پابرهنه می دوم با پایِ لنگان/ پا برهنه می دوم در بینِ حرفِ چند رنگان و زرنگان پا برهنه می دوم دنبالِ حقم, آب و نانم, آرزوهایِ جوانم, سقفِ ویرانم, نگارم, عشق و یارم, یک قبیله انتظارم, قِصه ها و غُصه یِ جانسوزِ این خاک و دیارم, این دیارِ لاله بارم
من همینم, بچه ی خاکیِ پایینم/ مرام و عشق, آیینم/ گُلِ خشکیده یِ حسرت زِ باغِ صبر می چینم جهانی عشق دارم, شور دارم, آتشی مستور دارم, باز غمگینم. منم که پا برهنه می دوم, تا صبحِ فردا را/خروش و موجِ دریا را/ همه سبزیِ صحرا را/ طلوعِ عشق, بعد از این شبِ سنگینِ یلدارا/ به چشمِ ابری ام بینم.
(دلتا) |
__._,_.___
No comments:
Post a Comment